بنام خدا   

      
زندگی و سالم زیستن همانند راه پیمودن بر ریسمانی است که اگر یک لحظه تکیه و مکث بیشتری بر یک جهت به خرج داده شود تعادل از بین میرود و سقوط از جهت مخالف حتمیست .
مذهبی و معتقد بودن، ولایت مدار بودن صفاتی هستند که ظاهر خداپسندانه ای دارند اما عجب و غرور و بی باکی از اینکه هرگز آفت و فساد به آن راه ندارد خود آفت و زیان جبران ناپذیریست .
گاهی آنقدر خود را غرق در افشای بدیهای زمانه و اطرافیان میکنیم و زشتیهای دیگران آنقدر در نظرمان سیاه و مخوف مینماید که ...
گویی که با خود نیز تعارف داریم
خود را به چند اصطلاح به ظاهر مذهبی دلخوش میکنیم : "ما مذهبی ها "
از مذهب چه میدانیم ؟
از  اسلام چه میدانیم ؟

فراموش کرده ایم که رسول خدا صل الله علیه و آله فرمودند:
" برانگیخته شدم به جهت به کمال رساندن مکارم اخلاق ".
 
در زندگی ما اخلاق چه جایگاهی دارد ؟ در سیاست ما چه جایگاهی دارد ؟ چرا در بحث های سیاسی و پژوهشی اخلاق که بخش اعظم دین است ، در حال جداشدن از سیاست است تا دشمن به خواست خود نزدیک تر شود تا به آنجا که به این سوال برسیم که چرا باید از ملتهای ستمدیده چون فلسطین ، عراق، افغانستان و پاکستان حمایت کنیم ؟ و در پاسخ دادن به این سوال دلیل اخلاق و دینی آنرا با این تصور که پاسخ سطح پایینی است  با شرم بیان کنیم ؟

اخلاق در جامعه امروز ما در کجا قرار دارد ؟ آیا بین اخلاق و احکام جامعه توازن برقرار است ؟
در این سالها تنها یک صدا بود که در هر فرصتی برای هشدار و برانگیختن جامعه در جهت اشاعه فرهنگ سالم اسلامی شنیده شد و کسی گوش نسپرد تا به آنجا که کارد به استخوان رسید و احساس خطر کمی و آنهم برخی را به جنب و جوش درآورد و آن صدا تنها طنین صدای امام خامنه ای بود و هست اما مسلما منظور ایشان تنها چند همایش و برنامه سطحی  فرهنگی نبوده و نیست . مخاطب ایشان برای ارزش بخشیدن به مقام انسانی تک تک ما مردم هستیم که در پیشگاه فطرت و وجدان انسانی در مورد خود قضاوت کنیم و اصلاح ،  و بعد از آن سیاستگذاری و سپس آموزش .